Laatste dagen

Hallo allemaal,

De laatste volledige dag. Morgennacht vlieg ik weer terug. Het wordt steeds warmer. De temperatuur op de eerste dag dat ik hier wakker werd, was 21 graden. Die temperatuur is nu 31 graden. Midden op de dag is het gauw 40 graden. Aan die temperaturen is je lichaam niet gewend en dat merk je vooral bij het slapen. Nu slapen wij naar Malinese begrippen ook op de verkeerde tijden. ’s Avonds laat en ’s ochtends vroeg zijn de mensen hier vooral actief. Dat is wennen voor de Westerse slaper en geeft bovendien het nodige lawaai.

Meestal word ik ’s ochtends wakker bij de Koranlessen voor de kinderen van het vissersdorpje direct achter de school. Ook dit zijn bijzondere lessen. De meeste kinderen kunnen niet lezen of schrijven. Niet in de lokale taal, niet in het Frans en al helemaal niet in het Arabisch. Zij dreunen echter hele lappen tekst uit de Koran in deze taal op. Daarbij zitten de ongeveer 25 kinderen in een kring om de leerkracht. De meisjes met een hoofddoek op, terwijl je ze de hele dag verder zonder ziet. Toch is de Islam niet overheersend in het stadsbeeld. Je ziet minstens zoveel ongesluierde als gesluierde vrouwen. Het aantal burka’s is erg beperkt (waarschijnlijk ook te warm).Het dagelijkse werk (geld verdienen) gaat meestal voor. Voor het bidden ligt er naast het werk meestal een matje klaar.

De afgelopen dagen ook op “de heuvel van de president” geweest. Het is niet alleen zijn woonplaats, het is ook een herkenningspunt voor de zelfstandigheid van Mali. Belangrijke ijkpunten uit de geschiedenis zijn vastgelegd in muurschilderingen. Alle presidenten hebben hun eigen borstbeeld, ook al waren het dictators en zijn ze met geweld afgezet. Dat Mali deel uit wil maken van de world of nations en trots is op zijn zelfstandigheid blijkt uit het beeld van de namen van alle naties ter wereld inclusief een vlaggenhouder voor ieder land. Ik was even vergeten dat Mali oorspronkelijk Frans was, want ik was op zoek naar The Netherlands of Holland. Gelukkig stuitte ik na enig zoeken op Pays Bas.

Met mister Sidiki (collega van Ingrid) per scooter ook het achterland bezocht. Hij was trots om te laten zien, waar zijn familie woonde. Ik werd met veel respect en gastvrijheid ontvangen. Uiteraard werd mij wat te drinken aangeboden. Mijn aanbod om iets te drinken wat zij in huis hadden werd niet geaccepteerd. Vervolgens vroeg ik om een cola. Gelijk werd er een jongen op uit gestuurd om cola te halen. Hij kwam terug met drie flesjes originele coca cola (wordt hier veel gedronken), want de gastheer past zich aan bij de drankkeuze van de gast. Echter een flessenopener hadden zij niet. Mijn bouwvakkersoplossing (in de sluiting van de deur) werkte ook niet, want er was geen metaal verwerkt in de sluiting. Ook de achterkant van te buigzame lepels en vorken hielp niet. Het erop uitsturen van dezelfde jongen zorgde na 10 minuten voor een opener en een heerlijk koele cola.

Vervolgens bezochten we een boomgaard van de familie. Niet meer achterop de scooter van mister Sidiki, maar achterop de scooter bij zijn oom. Midden in het stoffige en dorre landschap vind je vervolgens een kleine (familie) nederzetting. De mangoteelt vormt het hoofdbestaan, maar er werd ook mais, sperciebonen, uien en kool verbouwd. Alles wordt dagelijks vele keren met de hand begieterd. Het water komt uit een meters diepe put. Verder worden er ook dieren gehouden. Varkens, koeien, geiten en kalkoenen. Ook al is het allemaal erg primitief, naar verhouding zijn deze mensen redelijk welvarend. De hele familie, van heel jong tot heel oud, is aan het werk. Vol trots word je rondgeleid.

Het is overigens schrijnend hoe weinig de mensen hier voor hun produkten krijgen. De prijs van een mango gaat denk ik meer dan 10 keer over de kop. Toen ik van de gemiddelde prijs van een mango in Nederland vertelde (toch gauw tussen de een en anderhalve Euro) sloegen ze bijna van ongeloof achterover. Dat ze voor hun lage bedragen ook nog aan allerlei kwaliteitseisen moeten voldoen, bleek toen de eigenaar ongevraagd met een kwaliteitscontract kwam aanlopen. Ook dit bezoek was boeiend en liet iets van het oorspronkelijke Mali zien.

Het bezoek aan Selingue was ook een voorbeeld van uitersten. In een airco-auto van de ambassade naar het binnenland. Over een asfaltweg vol kuddes ezels, geiten, door de assen gezakte vrachtauto’s en fietsen naar weer een andere kant van Mali. Om de ongeveer 40 km een politie of militaire controlepost. Wij werden ongemoeid gelaten, maar voor de gewone Malinesen leek er niets anders op te zitten dan betalen. Waarvoor is een raadsel?!
Het geplande sporthotel bleek helaas volgeboekt vanwege een kennismakingsweekend van 150 zwarte studenten. We kwamen in een primitief hotel tweehonderd meter verderop terecht. We waren de eerste gasten, dus begonnen ze onmiddellijk met stoffen, opruimen, de drankvoorraad aanvullen..enz. Het bed was een ramp en de boiler van de douche was niet aangesloten. Toen later andere mensen gingen douchen liep bij ons het water in de kamer. Voor ongeveer 20 Eurocent kochten we een muskietenverdrijver en gingen eten in het geplande hotel. Daar kregen we een interessant gesprek met een Malinese student die 10 jaar in Duitsland had gewoond. Hij had zich tot doel gesteld om een bijdrage te leveren aan de ontwikkeling van Mali door middel van micro-kredieten.

De volgende dag bestond het ontbijt uit droog stokbrood. Het toegezegde omelet bleek na de bestelling toch niet voorradig. Vervolgens hebben we een mooie wandeling langs de Niger gemaakt. In een groene bocht van de rivier troffen we een veestapel aan. We bezochten de stuwdam waarbij ik bijna mijn fototoestel kwijt was. Een militair wilde het om onduidelijke redenen in beslag nemen. Ook hier was het Frans van Ingrid de reddende engel. Na de wandeling hebben we heerlijk langs het zwembad gelegen van het sporthotel, ook al stelde Ingrid de belangstelling van zo’n 100 zwarte jongens niet erg op prijs.
We zijn toch op zaterdag terug gegaan. O.a. vanwege het primitieve hotel, maar ook vanwege de mogelijkheid van terugrijden met de mensen van de ambassade. Dat was toch een aantrekkelijker gedachte dan een urenlange reis in te vol en te warm busje.

Ook zondag hebben we aan een zwembad doorgebracht. De taxirit bracht weer nieuwe ervaringen. De chauffeur maakte een omweg vanwege de aanwezigheid van politie. De sluitingen van de achterportieren waren vervangen door spijkers en voor het dichtdraaien van de ramen moest je aan de chauffeur een slinger vragen. Voor de vier ramen was maar 1 (losse) slinger beschikbaar.

Vandaag doe ik het rustig aan. Vanavond ga ik Bamako bij nacht verkennen. Die verhalen horen jullie thuis. Ik hoop dat ik jullie een beeld van mijn verblijf heb kunnen geven.

Ik heb genoten van het verblijf in Mali en wil Ingrid bedanken voor de plezierige tijd hier. Ook Annemiek bedankt voor de gastvrijheid op de school.

Groet,

Alberto (vader van Ingrid)