Halverwege

Hallo allemaal,

De eerste week zit er al op. De tijd gaat snel. Niet raar met al die indrukken die ik hier op doe. Tegelijkertijd wel raar als je weet dat ik ook echt probeer uit te rusten. Zeg maar het gevoel van een sabbatical year en dan in 14 dagen.

Er valt hier veel te leren, ook ten aanzien van vermeende (voor)oordelen ten opzichte van de zwarte bevolking. De mensen zijn echt gericht op werk en het verdienen van inkomen. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Het gaat meestal om zeer simpele activiteiten voor hele (belachelijk) kleine bedragen. De prijs van mijn dagelijkse kopje nescafe staat voor veel mensen gelijk aan een daginkomen en dat benadert nauwelijks het bedrag van 1 Euro. En dan hebben we het al over, voor Malinese begrippen, een redelijk salaris en hebben we het helemaal niet over het tweede kopje nescafe, het biertje of het ijsje.
De mensen zijn over het algemeen buitengewoon vriendelijk. Het is jammer dat mijn Frans niet eens het campingniveau bereikt.

De aard van de werkzaamheden van de mensen gaat iedere fantasie te boven: het afdekken van het zadel van de scooter tegen de hitte, het vervoer van materiaal in een handkar, het verstrekken van waterzakjes, het verkopen van telefoonkaarten of tandenborstels,het begeleiden van auto's naar een parkeerplaats.......enz. Volgens mij willen mensen hier alles doen voor een beetje inkomen. Dat ze dat vervolgens wel in een langzaam tempo doen, soms weinig efficient en met wel heel veel mensen is volstrekt begrijpelijk. Dat heeft te maken met de temperatuur, het enorm grote aanbod van arbeidskrachten...enz.

Afval wordt vele malen bekeken op hergebruik en ook daadwerkelijk benut. Mensen zijn rondom hun hutten buitengewoon gericht op het schoonhouden van hun woonomgeving. Tegelijkertijd is er sprake van een onvoorstelbare vuilstort, open riolen, het weglekken van olie...enz.

Het openbaar vervoer is een verhaal apart. De tarieven zijn onvoorstelbaar laag. Van de ene kant van de stad naar de andere kost per taxi echt helemaal niets. Bovendien is het tarief onderhandelbaar. De overvolle treinen in Nederland stellen niets voor vergeleken met het reiscomfort hier. Taxi's hebben geen werkende (snelheids)meters,slecht sluitende deuren en kofferbakken, losse bedrading..enz. Het is beslist niet raar als tijdens je taxirit de auto een wiel verliest. Bovendien poetst de chauffeur tijdens de rit zijn tanden. Dit gebeurt met een soort fijngekauwen zoethout, waarmee hij heen en weer borstelt. Af en toe spuugt hij uit het raam.
Twee keer per week gaat er een trein naar Dakar. De wissels bij het station worden met de hand bediend.

De meeste busjes (transporters) kennen geen ramen en je zit rondom in de laadruimte op hele smalle bankjes. Het busje is bij 20 passagiers vol. Bij iedere kuil (en daarvan zijn er veel) stoot je met je hoofd tegen het dak. Er gaan drie mensen over het busje. De chauffeur, de bijrijder en de halte omroeper/cq. geldinner. Ook hier kom je met 10 Eurocent een heel eind. De prijs staat hier vast (al kan het bedrag van de heenweg afwijken van de terugweg) en fooien zijn altijd (in de nabijheid van politie) verboden. Onderweg gaat het geld van de inner naar de bijrijder. Dit gebeurt buitenlangs. Verder is het niet vreemd dat je gedwongen wordt om springend het busje te verlaten, want hier geldt ook: tijd is geld!!

Ondertussen hang ik ook de toerist uit. Zondag heerlijk gezwommen in een zwembad bij een luxe hotel. Dinsdag heb ik samen met Ingrid een prachtige tocht over de Niger gemaakt. Natuurlijk hebben we ook de grote markt bezocht. Wat een dimensie, lawaai, mensen, activiteiten...enz. Ook geconstateerd dat veel produkten daadwerkelijk handwerk is. Kleden, beelden, sieraden, sandalen, tassen..enz. Het is aan de onderhandelaarskunst van Ingrid te danken dat ik een aantal leuke zaken heb gekocht. Allemaal echt Malinees, inclusief een origineel Malinees overhemd.
Vanmiddag ga ik samen met een leerkracht van Ingrids school per scooter de omgeving verkennen. En het komend weekend gaan we naar Selengue. We kunnen met andere Nederlandse mensen meerijden. Maandag volgt een tocht Bamako per nacht. Hierover een volgende keer meer.


Groet,

Alberto (vader van Ingrid)