Premier accident en Mali

Hallo allemaal,

Ik heb heerlijk genoten van een weekje vakantie. De eerste dagen heb ik lekker rustig aan gedaan. Annemiek, Robin en ik zijn naar een zwembad geweest en hebben daar lekker een boekje gelezen en gerelaxed.

Zondag heb ik Marjolein ontmoet. Zij is Nederlands en net aangekomen. Het was een erg gezellige middag. We hebben eerst een stuk gewandeld en toen zijn we in de lokale busjes gestapt. Maar kijken waar we uitkomen. Zo zie je nog eens iets van de stad. Ik kan jullie helaas niet precies vertellen waar we zijn geweest. We zijn in ieder geval weer bij mijn huis uitgekomen. 's Avonds hebben we bij Annemiek gegeten.

Dinsdag ben ik met Annemiek op de motor gestapt en zijn we naar het National Museum geweest. Er hangen daar hele mooie foto's van Mali. Ook zijn er veel beelden en stoffen te zien. Tegenover het museum is een park met prehistorische beelden. Daar zijn we ook nog maar even gaan kijken. Onze gids had duidelijk wat te veel toeristen gezien. Hij kon ons precies vertellen hoe we op de foto moesten. Zo doen alle toeristen dat!
Na het bezoek aan het park hebben we nog een bezoek gebracht aan het huis van de president (we hebben de buitenkant gezien) en hebben we nog een uurtje op de motor gereden.

Woensdag ben ik met Annemiek en Robin op de motor naar Segou gereden. Dat is, met de stops erbij gerekend, 7 uur rijden.
We hadden veel bekijks met 3en op 1 motor. Helaas sloeg het noodlod na 10 minuten al toen. We reden 70 kilometer per uur toen we een klapband kregen. Met als gevolg dat we onderuit gingen met de motor. We hebben echt ontzettend veel geluk gehad dat er achter ons geen bus, vrachtwagen of auto reed anders weet ik niet hoe ik op dit moment jullie dit verhaal aan het vertellen was. Gelukkig zijn we er met een aantal flinke schaafwonden vanaf gekomen. Ik heb een aantal schaafwonden op m'n gezicht en op m'n knie. Mijn linker knie doet nog steeds pijn. De wond kan niet dicht doordat ik mijn knie steeds gebruik. Ik ben erg slecht in stilzitten. Gelukkig gaat het met Annemiek en Robin ook goed.

Nadat we een nieuwe binnenband hadden gekregen zijn we maar weer op de motor gestapt en verder gereden. Ik moet bekennen dat ik dat in het begin wel erg eng vond. Maar na een tijdje was ik van de schrik bekomen en kon ik weer genieten van het uitzicht. Een paar kilometer voor Segou sloeg het noodlod opnieuw toe. Een lekke band, weer de achterband. Dit keer kwamen we er op tijd achter. Het laatste stuk naar Segou hebben we dus gelopen. We hadden ontzettende dorst maar konden nergens water kopen. Gelukkig kwamen we een waterput tegen en hebben we op z'n Malinees water uit de waterput gepompt en dat opgedronken. Daarna werd onze achterband op een zeer vreemde manier geplakt. Er werd een stukje rubber op het gat gelegd en toen werd de band in brand gestoken zodat het extra stuk rubber op de band gesmolten werd.

Uiteindelijk toch aangekomen in het motel waar we ons even hebben opgefrist. Lekker schoon zijn we naar het dorp gelopen en hebben daar een ontzettend lekkere pizza gegeten. Die avond hebben we in de Niger een krokodil zien zwemmen. Niemand wilde ons geloven. Er zwemmen geen krokodillen in de Niger bij Segou. Nou bij zijn echt niet blind. Het was zeker weten een krokodil.

Donderdag hebben we lekker uitgeslapen en zijn we naar Segou gelopen voor een ontbijtje. Daarna zijn we in een Pirok (een soort kano/punter) gestapt en zijn we naar de overkant van de Niger gevaren waar we een bozodorpje (vissersdorpje) en een handelsdorpje hebben bezocht. We hebben alle 3 heerlijk genoten van dit tochtje.
Terug in Segou zijn we naar ons motel gelopen, hebben we onze zwemspullen gepakt en zijn bij een ander hotel aan het zwembad gaan liggen. Echt genieten. We hebben ontzettend lekker gegeten en zijn terug in het motel als een baksteen in slaap gevallen.

Robin was die nacht erg ziek geworden. We hebben nog even getwijfeld of we wel op de motor zouden stappen. We hebben Robin (zoontje van Annmemiek, 2,5 jaar) zo lang mogelijk laten slapen. Om 10 uur leek het beter te gaan en zijn we op de motor gestapt. Zoveel pech we de heenweg hadden zoveel geluk hadden we de terug weg. Het schoot lekker op en pas na 100 kilometer hebben we de eerste stop gemaakt. Toen kwam er een enorm stuk niemandsland.....en de benzine was bijna op. Na ongeveer 45 minuten geen dorpje gezien te hebben, begon de motor vreemd te doen. Onderaan de heuvel zagen we een dorpje. Ze hebben hier een aantal benzinepompen. Verder verkopen ze iets van benzine in lege bierflessen. We waren al bereid om dat in de motor te doen. Op een gegeven moment stopte de motor ermee. Juist op dat moment rolde we een heus tankstation binnen. We hadden geen 50 meter verder kunnen komen. Wat een geluk.

Terug in Bamako hebben we bij Annemiek gegeten en ben ik vroeg naar huis gegaan. 7 uur op een motor is echt een uitputtingsslag.

Nu de laatste 2 dagen nog even werken en genieten van de laatste dagen van de vakantie. Nu is het doortrekken tot december voordat we weer vakantie hebben!

Ik hoop dat ik jullie zo weer op de hoogte heb gebracht. Groetjes voor nu,

Ingrid