Canyonland

Monument Valley:
Na een lange trip van de Grand Canyon waren we gestopt bij de McDonalds in Kayenta. Op facebook had ik al gelezen dat Franneke, een collega van Jip en Janneke in Singapore, ook in de buurt was. En wat schetst mijn stomste verbazing, komen we elkaar tegen bij een McD in de States. Echt weer toevallig. Leuk om na 3 jaar weer even bij gekletst te hebben. We hadden niet veel tijd, want we moesten nog 3 uur rijden naar Cortez. Aangekomen mij Monument Valley bleek het nog even wat langer dan 3 uur te duren, doordat je bij Monument Valley de weg af moet om er doorheen te rijden. Na een korte twijfeling hebben we toch besloten om het park in te gaan. We hoefden die avond namelijk geen tent op te zetten, omdat we een cabin hadden geboekt. Geen ander gebied is zo vaak gebruikt in de film- en reclameindustrie in Amerika als Monument Valley. Het gebied ligt op de grens van de staat Utah en Arizona. Ook scenes uit o.a. de film ‘once upon a time in the West’ en de slotscène van Forrest Gump zijn hier opgenomen. De autorit door Monument Valley was echt geweldig. Ik hou wel van een beetje ruige weg en toen het ook nog begon te stormen, onweren en regenen (lekker stoffig) was het beeld wat we buiten zagen echt super. Na terugkomst was de auto ‘iets’ minder wit dan ervoor. Marthe heeft nog even een fotoshoot gedaan met haar nieuwe Aziatische vrienden en toen zijn we snel weer verder gereden. We moesten allebei zeggen dat de Grand Canyon echt geweldig was, maar dit maakte toch meer indruk op ons.

Mesa Verde:
Op de KOA camping in Cortez hadden we voor 2 nachten een cabin gehuurd, een houten huisje met 4 bedden erin. Je moet zelf je beddengoed meenemen. Het fijne aan deze campings is dat ze ’s ochtends lekkere en verse koffie hebben. Marthe was helemaal blij met het zwembad. Ik moet altijd erg mijn best doen om daar een ochtend of een middag bij te blijven liggen. In de loop van de middag zijn we naar Mesa Verde national park gereden, wat wordt gezien als het pronkstuk onder de indiaanse nederzettingen in het zuidwesten. Hier zie je allerlei rotswoningen, die ontstonden tussen de 1100 en 1300. Bij het visitor centre hebben we een ticket geboekt voor een tour langs cliff palace, de grootste en bekendste serie rotswoningen in het gebied.

Moab en Arches:
De dag erna zijn we doorgereden naar Moab, een grote toeristenplaats in het noorden van Utah. Onderweg reden we door de binnenlanden van de staat Utah. We verbaasden ons er over hoe armoedig het er allemaal uitzag. Veel droge, kale weilanden met aftandse, versleten caravans erin of huisjes met golfplaten daken. Soms ook volledig verlaten woningen die op instorten stonden. Wat een verschil met de stad. Aan het einde van onze rit kwamen we langs de Wilson Arche waar we naar boven zijn geklommen. In Moab hadden we onze tent wederom op een KOA camping neergezet. Weer de voordelen van koffie en een zwembad, maar net als op de vorige camping, heel veel Nederlanders. We wilden eigenlijk de dag nadat we waren aangekomen naar Arches national park gaan, maar vanwege de hitte zijn we lekker aan het zwembad blijven hangen. Voor de lunch zijn we even naar de stad gereden en toen weer aan het zwembad gaan liggen. Daar hadden we ’s ochtends al een groepje Nederlanders ontmoet (Marleen, die stomtoevallig Hananja weer kende,en de 5 mannen). ’s Avonds zijn we met hen meegegaan naar een echte Amerikaanse bar. Lekker alternatief, de meeste mensen op Tevaslippers, allerlei verschillende soorten mensen en een langbaardige live band. Een zeer geslaagde avond, we vonden het beide fijn om weer een keer met andere mensen te spreken ☺ De volgende ochtend zijn we via Arches National Park, waar we veel zandsteenbogen zagen, doorgereden naar Boulder.

Boulder Mountain Guest Range:
Na een overdosis aan roodkleurige rotsen waren we blij om even een ander uitzicht te hebben. We hadden 2 nachten in de boulder mountain guest range geboekt, eindelijk weer eens logeren in iets met meer dan 1 deur of 4 ritsen. Het gebouw deed me ergens denken aan een Zwitserse berghut. Volgens Marthe waren de mensen die het runde verlaatte hippies. En zoals ik het heerlijk vind (Marthe iets wat minder), was de range in de middle of nowhere. Een prachtig uitzicht vanaf het balkon, boekje lezen en voor het eerst sinds tijden weer heerlijk eten. Bij de range was een groentetuin en de meeste producten werden zelf geteeld. Ze zijn hier in Amerika nogal fan van organisch! Geen bereik met de telefoon, maar wel goed internet. Dus hebben we de rest van de reis geboekt (nu alleen Santa Barbara nog) en foto’s gepost.

Grand staircase escalante national monument:
Vanaf Boulder zijn we door grand staircase escalante national monument naar Cannonville gereden. Dit was relatief gezien een kort stukje. Om eerlijk te zijn, beginnen Marthe en ik al dat rode gesteente een beetje zat te worden. Het begint wel wat veel van hetzelfde te worden. In het park heb ik nog een korte hike van 5 km, grotendeels omhoog, naar een natural bridge gemaakt. Voor het eerst kwamen we vroeg aan op plaats van bestemming. Aan het begin van de avond zijn we naar Bryce Canyon national park gereden. Je kunt van alles zeggen, maar dit was echt fantastisch. Zo anders dan de rest van de rode rotsen die we tot dan toe hadden gezien! Echt gaaf!

Nu zijn we aangekomen in de kermis die Las Vegas heet. Ik ben al 3 dagen echt goed grieperig en met 45 graden buiten is dat geen pretje. Vooral het rijden door gebieden met veel hoogte verschillen was nogal een pijnlijke aangelegenheid. Verhalen uit Vegas volgen snel!